Podniesienie dna zatoki szczękowej – jest to zabieg służący do zwiększenia wymiaru pionowego kości szczękowej przy znacznych zanikach tkanki kostnej. Może być wykonywany metodą zamkniętą poprzez zębodół poekstrakcyjny lub loże pod implant zębowy. Zakres i możliwość wykonania tego zabiegu jest ograniczony wymiarem pionowym kości. Podczas zabiegu deponowany jest biomateriał oraz implant zębowy.
Metoda otwarta dedykowana jest do rozległych zabiegów odtwórczych kości wraz z mnogą implantacją. Metoda ta polega na stworzeniu okna dostępowego do zatoki szczękowej od przedsionku jamy ustnej, odwarstwienia błony śluzowej dna zatoki szczękowej oraz zdeponowaniu znacznych ilości biomateriału, implantów oraz błon zaporowych.
Zdjęcie 1. Przedstawia stan przed podniesieniem dna zatoki szczękowej oraz przed implantacją
Zdjęcie nr. 2. Przedstawia stan po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej oraz po implantacji
Zdjęcie nr.3. Zdjęcie RTG po zabiegu.
Zachowanie wyrostka poekstrakcyjnego – jest to zabieg planowej regeneracji tkanki kostnej po usunięciu zęba. Polega on na zdeponowaniu biomateriału w zębodole poekstrakcyjnym. Celem zabiegu jest zachowanie objętości kości po usuniętym zębie w celu przeprowadzenia w późniejszym terminie implantacji utraconego zęba.
Resekcja wierzchołka korzenia – Najczęstszym wskazaniem do resekcji wierzchołka korzenia zęba jest zapalenie tkanek okołowierzchołkowych (parodontitis apicalis) w następstwie leczenia kanałowego lub utrzymywanie się zapalenia pomimo poprawnie przeprowadzonego leczenia endodontycznego. Często nawet powtórne leczenie kanałowe nie przynosi efektów. Inne wskazania to:
- głębokie złamanie korzenia,
- utknięcie złamanego narzędzia kanałowego głęboko w kanale,
- zapalenie tkanek okołowierzchołkowych przy zębach z zacementowaną nadbudową, stanowiących zakotwienie dla uzupełnień protetycznych.
Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych jest reakcją organizmu na bakterie obecne w kanale korzeniowym. W miejscu kości w okolicy wierzchołka korzenia pojawia się swoista tkanka zapalna. Przy wąskich i zwapnionych bądź zarośniętych kanałach oraz drobnych i rozgałęzionych kanałach bocznych opracowanie kanałów korzeniowych może być utrudnione lub niemożliwe. W najwęższych miejscach, do których nie można dotrzeć nawet najcieńszymi narzędziami endodontycznymi, pozostaną bakterie.
Po wycięciu okienka w błonie śluzowej i odsłonięciu kości nad wierzchołkiem danego korzenia usuwa się kość i wierzchołek korzenia oraz tkanki dotknięte zapaleniem. Następnie kanał korzeniowy zostaje szczelnie zamknięty odpowiednimi materiałami od strony korony zęba lub od strony wierzchołka korzenia.
Hemisekcja – zabieg stomatologiczny przeprowadzany w zębach wielokorzeniowych (najczęściej zęby trzonowe) zniszczonych i złamanych, często ze stanem zapalnym. Zabieg polega na separacji i usunięciu w znieczuleniu miejscowym jednego (albo więcej) korzenia zęba wraz z częścią korony zęba, przy pozostawieniu w jamie ustnej pozostałych korzeni. Taki ząb najczęściej wymaga odbudowy protetycznej.
Zabieg ten wskazany jest, gdy występują zmiany okołowierzchołkowe przy korzeniach, kiedy leczenie endodontyczne nie jest już możliwe. Kolejnymi wskazaniami są problemy periodontologiczne (np. ubytek kości) i złamanie pionowe zęba lub korzenia.
Torbiel korzeniowa – występująca w tkance kostnej szczęki lub żuchwy zmiana patologiczna wywołana przewlekłym zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych zęba. W początkowym okresie torbiel korzeniowa rozwija się bezobjawowo. Wykrycie zmiany we wczesnym etapie zwykle następuje przypadkowo podczas badania RTG. W późniejszym etapie, w miarę wzrostu torbieli może pojawiać się wewnątrzustne wygórowanie na szczęce lub żuchwie. Postępujący zanik kości skutkuje ruchomością zęba i objawami bólowymi. Torbiel w stanie zapalnym może dawać silne dolegliwości bólowe.
Splitting – jest to zabieg polegający na rozczepieniu, rozwarstwieniu wąskiego wyrostka kości, a następnie umieszczeniu w powstałą lukę implantu zębowego wraz z biomateriałem.
GBR – Zabiegi Sterowanej Regeneracji Kości i Tkanek pozwalają na odbudowę tkanki kostnej u osób, u których doszło do jej zaniku. Dzięki temu możliwe staje się zastosowanie implantów stomatologicznych u znacznie szerszej grupy pacjentów.
Sterowana Regeneracja Kości i Tkanek jest częścią standardowego postępowania w leczeniu ubytków kości. Stosuje się preparaty kościozastępcze (np. Bio-Oss), lub bloki kostne.
W skrócie jest to umieszczenie w rekonstruowanej okolicy materiału kościozastępczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową. Dzięki błonie zaporowej regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach, na skutek działania procesów regeneracyjnych i remodelujących, materiał ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta, w którą bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne.
Materiał kościozastępczy pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego „rusztowania”) dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta.